Łojotok skóry głowy

Łojotok to stan, któremu towarzyszy wzmożone wydzielanie łoju na powierzchnię skóry, najwyraźniej w okolicach z największą ilością gruczołów łojowych jak owłosiona skóra głowy, fałdy nosowo – policzkowe, czoło, nos okolica mostka czy międzyłopatkowa. Łojotok sam w sobie nie jest jednostką zagrażającą życiu, natomiast ma wpływa na walory estetyczne, obniża jakość życia, a jeśli przewlekle występuje na skórze głowy, może doprowadzić do utraty włosów.

Występowanie jest bardzo częste, a w 80% dotyczy zwłaszcza ludzi młodych. Wydzielanie łoju waha się w zależności od wielu, gwałtownie wzrasta w okresie pokwitania, po czym zmniejsza się powoli, wyraźniej u kobiet. Należy zapamiętać, że łojotok stanowi podłoże do rozwoju chorób owłosionej skóry głowy – łupież łojotokowy, łojotokowe zapalenie skóry, także skóry gładkiej – trądzik i trądzik różowaty. Łojotok skóry głowy, czyli wzmożona praca gruczołów łojowych jest czymś zupełnie innym niż nadpotliwość – wzmożona praca gruczołów potowych.

PRZYCZYNY ŁOJOTOKU SKÓRY GŁOWY

Część badaczy uważa, iż problem jest związany z nadreaktywnością gruczołów łojowych oraz z niewłaściwym składem łoju wyprodukowanym przez nie. To właśnie przez nadmiar sebum dochodzi do podrażnień oraz nieprawidłowego złuszczania skóry. Łojotok stwarza idealne warunki dla rozwoju drożdżaków.
Łojotok dzielimy na wrodzony, związany z uwarunkowaniami genetycznymi oraz nabyty, wywołany przez niewłaściwą pielęgnację skóry głowy.

Czynniki torujące drogę do łojotoku:

• Skłonności osobnicze.
• Wrodzona ilość i rozmieszczenie receptorów androgenowych w obrębie komórek skóry i gruczołów łojowych w danych okolicach skóry, tzw. okolice łojotokowe.
• Wpływ funkcji komórek gruczołu łojowego (sebocytów) oraz skłonności do rogowacenia, szczególnie w obrębie mieszków włosowych, na nasilenie łojotoku.
• Komponenta immunologiczna – aktywacja prozapalnych cytokin, czego skutkiem jest powstanie stanu zapalnego.
• Zaburzenia hormonalne, zwłaszcza hiperandrogenizm i nadprodukcja progesteronu u kobiet (keratynocyty czyli żywe komórki skóry oraz sebocyty – komórki gruczołów łojowych mieszka włosowego mają receptory dla androgenów).
• Obecność enzymu 5 – alfa reduktazy w mieszku włosowym, który odpowiada za przekształcenie hormonu męskiego w jego aktywną formę 5DHT. Powstały w wyniku transformacji pochodnej hormonu męskiego jest najsilniejszym androgenem, który zwielokratnia wydzielanie łoju.
• Przy niektórych schorzeniach układu nerwowego m.in.: parkinsonizm, zapalenie mózgu.
• Niewłaściwa pielęgnacja skóry głowy, dieta.

TERAPIA

Określenie rodzaju łojotoku w trakcie badania trychologicznego jest niezbędne do ustalenia przebiegu kuracji i wdrożenia wszelkich niezbędnych działań mających na celu przywrócenie naturalnych właściwości skóry oraz możliwości właściwego wzrostu włosa oraz zahamowanie rozwoju innych schorzeń o podłożu łojotokowym. Ważna jest wczesna interwencja, gdyż nadmierny łojotok prowadzi do łysienia. Z trychologicznego punktu widzenia zawsze eliminujemy łojotok, niezależnie jakiego typu jest przez wprowadzenie wszelkich możliwych czynności od edukacji na temat właściwej pielęgnacji skóry głowy, unikania czynników sprzyjających przez dietę, wizytę u endokrynologa po wdrożenie domowej kuracji trychologicznej, która przynosi zazwyczaj ulgę już po pierwszym zastosowaniu preparatów.

Terapia polega na stosowaniu silnych preparatów na bazie składników regulujących pracę gruczołów łojowych, które:

• Usuwają nadmiar sebum, nieprawidłowo złuszczony naskórek.
• Regulują pracę gruczołów łojowych.
• Wnikają do wnętrza mieszka.
• Wykazują działanie przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze.
• Odblokowują ujścia mieszków włosowych, natleniając je.
• Stymulują podziały mitotyczne w mieszku włosowym co powoduje porost nowych włosów.

Zaleca się także serię zabiegów odtłuszczających oraz regulujących pracę gruczołów łojowych takie jak m.in.: oksybrazja trychologiczna skóry głowy.